Dolina Animaga

Hmm... pisz więcej podobnych opowiadań. Masz bogaty zasób słów.
A ja wcisnę kicz z mojej książki.
Ostrzegam, nieco drastyczna scena.



- Wesoła okolica- mruknął smok, patrząc przed siebie-i jak tu cuchnie… jakby siarką.
- Nie tak to wyglądało wcześniej- Alex rozejrzał się- wszystko było inne… było…
- …w  lepszym stanie- dokończyła Emily.
Drzewa po obu stronach gościńca, którym się posuwali miały powyłamywane gałęzie. Dotąd twarda i uklepana droga była zryta i rozkopana, jakby przebiegło tędy stado rozwścieczonych, dzikich byków.
- A więc jesteśmy na właściwym szlaku- rzekł Faihir pewnym głosem- spójrzcie! Wioska!
Przed nimi rzeczywiście wznosił się drewniany mur. Tyle, że był poniszczony. Wiele drewnianych bali, z których był zbudowany albo odleciało, albo też sterczały popękane.
- Jakby przeszła tędy wichura…- szepnął Alex z przerażeniem.
- Idźcie do miasta- rozkazał smok- jeśli ktoś przeżył, zapytajcie kto to był i w którą stronę pojechali.
Emily i Alex zeskoczyli z grzbietu przyjaciela
- Zaraz będziemy z powrotem- zapewniła dziewczyna, po czym oboje niepewnie weszli przez wielką wyrwę w murze.
Widok wioski przeraził ich jeszcze bardziej, niż wygląd gościńca.
Brukowana ulica była poniszczona. Wszędzie leżały stosy drewna. Po ziemi turlały się owoce i drobne kamienie. Tu i ówdzie widniały plamy krwi.
- jeszcze nie zaschła- zauważyła nastolatka- mamy szanse ich dogonić.
- O nie- przerwał jej Alex, patrząc przed siebie.
Widać było, że wróg przejeżdżając zebrał krwawe żniwo z mieszkańców miasta. Przed nimi wznosił się rząd włóczni. Na groty powbijane były ludzkie głowy o wykrzywionych w grymasie bólu i cierpienia twarzach. Zaś kije włóczni powbijane były w bezgłowe ciała ofiar. 
- Potwory- szepnęła z przerażeniem Emily- ohydne, łaknące krwi bestie. Przecież ci ludzie mogli by dalej żyć i spokojnie i pracować na to życie- spojrzała z rozpacza na przyjaciela- przecież każde uczciwe, dobre stworzenie na świecie ma prawo żyć!
Chłopiec zgodził się z nią kiwnięciem głowy.
Do miasta przez dziurę w murze wsunął się Faihir. Stanął za towarzyszami i spostrzegłszy zabitych pochylił łeb w geście oddania hołdu ich duszom.